عملکرد پول فیات به چه صورت است؟

پول، گواهی است از بدهی. روزگاری، پول بدهی‌ای بود که می‌شد بعداً آن را جمع کرد. برای مثال، کشاورزی ممکن بود ۱۲ تخم‌مرغ را به ازای ۱۰ دانه ذرت در زمان برداشت، معامله بکند.

برای پیگیری مطالبات بدهکار، کشاورزی که تخم‌مرغ‌ها را می‌داد، کاغذی دریافت می‌کرد که نشان می‌داد این معامله ذرت در فصل پاییز انجام خواهد شد. در آن زمان، کاغذ تبدیل می‌شد به چیزی که ارزشش معادل ۱۰ دانه ذرت بود و کسی که آن را داشت می‌توانست آن را به دیگری بدهد و به جایش شیر، نان یا هر چیزی بگیرد.

از آنجایی‌که این سیستم مبادلات تجاری به این نیاز داشت که یک‌طرف ماجرا حتماً باید چیزی که دلخواه طرف دیگر است را داشته باشد، تجارت ممکن بود تنها زمانی اتفاق بیفتد که زنجیره‌ای از خواسته‌ها وجود می‌داشت. داشتن چیزی خنثی بهتر می‌توانست به عنوان مبنای تجارت عمل کند. برای مدت زمانی طولانی، سنگ‌های براق (همان طلا) به عنوان مبنای تجارت بود.

اما وزن کردن طلا برای هر تراکنش و معامله، کار ساده‌ای نبود. دولت‌ها شروع به استانداردسازی روند معامله از طریق ضرب سکه‌های یکسان کردند که همگی به میزان مساوی‌ای طلا داشتند. آن‌ها برجستگی‌هایی را در حاشیه هر سکه قرار دادند که نشان‌دهنده این است که هیچ طلایی تراشیده نشده است. این کار، باعث می‌شد تا تجارت‌ها آزادانه‌تر انجام شوند. دلیلش هم این بود که همه ارزش پول را بهتر درک می‌کردند.

اما حمل و نقل طلا سنگین بود و داشتن همه پولتان می‌توانست بسیار خطرناک باشد. پس افراد شروع کردند طلایشان را در بانک نگه داشتند تا هم راحت باشند و هم امن. مردم به جای مراجعه به بانک برای گرفتن طلا، هر بار به بازار می‌رفتند و مدرکی نشان می‌دادند که یعنی مقدار مشخصی طلا دارند. این تکه کاغذها را اگر افراد به بانک می‌بردند، می‌توانستند به اندازه ارزشی که داخلش نوشته شده بود، طلا دریافت کنند. در ادامه به شکلی ناگهان، به جای این که طلا را به صورت فیزیکی دست به دست کنند، مالکیت طلا می‌توانست با دادن یک کاغذ به شخص دیگری منتقل شود.

بزرگ‌ترین صاحب طلا معمولاً دولت بود. دولت شروع به چاپ ارز کاغذی خود کرد که می‌توانست به جای طلایی استفاده شود که در خزانه‌داری ملی نگهداری می‌شد. درواقع، به ندرت کسی به بانک یا خزانه‌داری مراجعه می‌کرد تا کاغذش را به طلا تبدیل کند. کاغذ خودش تبدیل به ارزی برای معامله شد.

استاندارد طلا (رابطه مستقیم میان طلا و ارز) جنبه‌های منفی هم داشت. مثلاً، ارزش طلا می‌توانست توسط دیگران دستکاری شود. یعنی ارزش دارایی‌های یک کشور، همان‌طور که در ترازنامه آن ثبت شده بود، می‌توانست ناگهان افت کند، اگر کشور دیگری طلای زیادی را وارد بازار می‌کرد یا منبع طلای تازه‌ای پیدا می‌کرد.

بیشتر کشورها، استاندارد طلا را در دهه ۱۹۳۰ کنار گذاشتند. از آن زمان به بعد، ارز به جای این که ارزشش به ارزش طلا ربطی داشته باشد، شد آن عدد و مقداری  که رویش نوشته شده است. این جدا شدن از کالای فیزیکی، باعث شد تا پول فیات، به منبعی رسمی در داخل کشور تبدیل شود. از آن به بعد، پول به جای این که بر اساس مالکیت یک دارایی ارزش‌گذاری شود، خودش به حکمی ارزشمند تبدیل شد.